بررسی سطح سرمی ige در بیماران آسمی و رابطه آن با شدت بیماری در مراجعه کنندگان به بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی ایران طی سال ۱۳۷۳

سابقه و هدف: با توجه به شیوع و روند رو به افزایش آسم و عوارض شناخته شده آن و تناقض های موجود در مورد میزان ige با شدت بیماری و به منظور تعیین سطح سرمی ige و رابطه آن با شدت بیماری آسم، این تحقیق بر روی مراجعه کنندگان به بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی ایران طی سال 1373 انجام گرفت. مواد و روش ها: پژوهش حاضر با روش cross sectional صورت پذیرفت. تشخیص بیماران آسمی و عملکرد روی بیماران مطابق استاندارد بوده و کسانی را که معتاد به سیگار و مبتلایان به انگل و به بیماری های تنفسی غیر از آسم بودند از مطالعه حذف گردیدند. سطح سرمیطبیعی ige به روش elisa از روی نمونه های خون تعیین و مقادیر کمتر از 200 به عنوان طبیعی و شدت بیماری را بر حسب تعداد حملات در سال به صورت خفیف کمتر از 50، متوسط 50 تا 300 و شدید بیشتر از 300 تلقی و ارتباط سطح سرمی با شدت بیماری و علایم آتوپی با استفاده از آمار توصیفی ارایه گردید. یافته ها: طی مدت مورد بررسی، 101 نفر مطالعه شدند که 58% آن ها دارای سطح سرمی بیشتر از طبیعی بودند و بین سطح سرمی ige با شدت بیماری و نیز بروز کهیر همبستگی دیده شد ولی با سایر علایم آتوپی و علایم سرفه، خلط، تنگی نفس، حملات آسم شبانه ارتباطی مشاهده نگردید. پنجاه درصد بیماران میزان pefr آن ها کمتر از 60% بود و هرچه طول بیماری بیشتر بود عملکرد ریوی آن ها کمتر و بین سطح سرمی ige با میزان pefr آن ها همبستگی وجود داشت. نتیجه گیری: بین سطح سرمی ige و عملکرد ریوی همبستگی معکوس وجود دارد ولی با علایم بالینی ارتباطی ملاحظه نشد.